31 de decembro de 2015. Tocaba saída
Trisqueliana en carretera. Tempo gris, moi gris. Malia iso decidimos
personarnos no lugar de saída habitual, diante do club náutico de Pontecesures.
O noso ‘Pemán’ particular, Moroko e á súa ávida providencia nestes mesteres
(máis ben as tropecentas aplicacións móviles que foi substituindo unha tras
outra indo de desatino en desatino para desesperación nosa), auguraba tempo
nubrado pero que non ía caer “nin unha pinga”. E nestas que alí aparecemos os
trisqueles... todos con chuvasqueiro, incluido o propio Moroko.
Compareceron, o xa mencionado Moroko (alias
‘mrk’ e en 2016 xa oficiosamente ex-hipster –para ben da imaxe do clube-),
Padín (xefe de filas a por horas reconvertido a sufridor nato), Pedro, David,
Cristóbal (ex-PeterSagan), Rubén Carro (con media hora de antelación –non sexa
que marchen sen min-), Miguel Penedo (alias ‘vendoRockShoxSID’), Juan (socio de
honra de Inox Albacete) e este que escribe (o guapo e polivalente ciclista
caldense do Trisquel –síntese: ventaxas de ser o que redacta-). Rubén Solymar
preferiu marcarse un FLEX e pasar do tema, quizáis producto dun ‘ensaio’ por
adiantado da noite de fin de ano. Ademais deu en acompañarnos Silvia Blanco,
que chegou á cita xa cuns cantos km nas patas e, ultimamente, moi asidua ás
nosas saídas. Quedaríalle moi ben o verde trisquel, ¿non si?
Indo ó tema. Destino: o Iroite. E como nos
ía facer falta o tempo para estarmos de volta a unha hora decente como persoas
civilizadas,¡tachán! xusto a benemérita ten a ben parar a Juan cando viña de
camiño, o cal retrasa a nosa saída. Ou eso dixo él. Sexa como fora arrancamos
dirección Lestrove. Nada máis pisar Dodro, pinchazo de Silvia, que o bo de
Padín repara nun plis-plas. ¡Comezaba ben a cousa¡ Volvemos a arrancar, poñendo
ritmillo, entre lerias animadas (e cuchilladas variadas) e, como é costume, co
Moroko pegando berros insistentemente dende a parte traseira ata que nun
determinado momento chegando a Boiro decide poñer el o ritmo, levando consigo á
cabeza do grupo ó pobre de Pedro, que por casualidade andaba por alí e asume o
rol con resignación. Todos os que pasamos por esa situación o comprendemos.
Saíndo xa de Boiro enfilamos cara o cruce
de Runs que dá entrada óIroite. Moroko, famento de ramplas e buscando exprimir
os seus últimos días de bikerhipster, case se mete na intersección equivocada.
Xa no cruce bo, afrontamos o Iroite e os seus aproximadamente 10 km de subida,
que deron en recibirnos coas pingas dunha lixeira choiva e cos apupos doutros
colegas do trisquel que (oh, ¡qué tremenda casualidade!) pasaban por alí no
coche. As ata entón animadas conversas tórnanse en illados comentarios. Xa en
plena faena Pedro toma a iniciativa e colle uns metros, sobre un xa disgregado
grupo encabezado por Moroko e Cristóbal. David, o máis listo da clase, deixa
facer ós demais namentres opta por meterlle barritas ó corpo, sabedor de que a
subida ó Iroite se che pode facer máis larga que un día sen pan. Silvia, a que
mellor coñece a subida e á que, por certo, a cor verdetrisquel lle quedaría moi
ben (¡ejem!), metendo piloto automático para subir a ritmo. Carro e Miguel
Penedo, á expectativa, acompañados de Juan.Padín máis eu, xefe e gregario
respectivamente do comando Devesa-CarracedoTeam, á espera de máis movementos. Avanzados un par
de km, Pedro segue collendo metros, e por atrás agrupamos Cristóbal, Moroko e
este que escribe, uníndosenos pouco despois Padín que, preso do discurso
motivador de Gulli no Aloia, decide exprimir o seu plato de 39, metendo un
arreón co que nos dá alcance. Foi xusto nese intre, cando levabamos sobre 3 km
de ascensión, que Moroko decidiu soltar unha desas xoias en forma de frase que
quedan para os anales da historia do clube e da arte do engano: “Tirade vós,
que tedes boas pernas e eu vou cun punto menos”. Os que, coma min, xa sabemos ‘de qué pé
coxea’ o Moroko xa nos cheiramos que algo prepara. Así que opto por enganchar a
Pedro, ainda por diante, e Cristóbal opta por quedar co Moroko. “Tranqui,
Cristóbal, que eu hoxe vou por pulsacións” lle espetou. E o pobre de Cristóbal,
creuno. Padín, á zaga.
A situación mantense uns cuantos km, Pedro
máis eu imos metendo metros, ata que Pedro comeza a descolgarse. Así seguimos
uns km ata que¡sorpresa! ¿Quén apareceu por detrás na distancia? Efectivamente:
Moroko. O de “vou cun punto menos” e “vou por pulsacións” acababa de deixar
‘tirado’ a Cristóbal que nin sequera coa enerxía das TostaRica con membrillo
que lle mete ó corpo ultimamente, puido seguir a Moroko que, metros despois,
fixo o propio con Pedro. E o seguinte, obviamente, era eu. E quedaban uns
cantos km. Tocaba apretar o cú e ensinar que no Devesa-Carracedo estamos feitos
doutra pasta. Era, ademáis, o momento de saldar contas pendentes (Ruta Pedra da
Cruz, Caldas 2014). Con Moroko en plena persecución
Iroite arriba, volve caer a choiva. Á dereita imos deixando unhas vistas
espectaculares. Subida tendida. Moroko non cede e mantén o ritmo. A
serpenteante subida permite que nos vexamos de cando en cando. Apreto, pero os
metros de vantaxe comezan a minguar e a larga, morena e barbuda figura do
Moroko cada vez máis preto. Sen embargo, non sei se por misericordia do meu
compañeiro ou por qué, aguantamos así ata o final da subida. ¡Menuda serie de
media hora me fixo marcar! Por detrás, chegan Pedro e Padín, éste co turbo
metido e en plena exhibición de pundonor. ¡Grande este xefe de filas! E tamén
Cristóbal, que chega tan sobrado que entre medias nos dá unha lección de
nutrición deportiva. Pouco despois chega o resto, agrupamos arriba, foto de
rigor (coas espectaculares vistas da ría de Muros e Noia de fondo), selfie do
Moroko e tiramos para abaixo para escapar do frío do Iroite, do que xa Silvia,
á que o verde trisquel lle quedaría espectacular (só o deixo caer...), nos tiña
sobre aviso.
Unha vez rematada a baixada, especialmente
perigosa polos restos do temporal destes días e o firme mollado, presos do
reloxo decidimos suprimir o café e regresar, se ben por separado. Parte final
infame para Juan que sufríu as inconveniencias técnicas dun pinchazo nun
tubular e que seguiu como puido cunha estoica paciencia.
Moralexa: “as palabras lévaas o vento, e
se son do Moroko con maior razón”.
Polo demáis, unha gran ruta para despedir
un 2015 cheo de moitos km, moitas aventuras, moitas risas e historias
‘madein’Trisquel. Agardando que o 2016 sexa tan productivo ou máis que o 2015 e
que nos permita seguir aprendendo e disfrutando deste deporte e das anécdotas
que as rutas do Trisquel sempre nos deixan.
Crónica: Lúís Martínez.
Ningún comentario:
Publicar un comentario