II RUTA BTT CIDADE
DE PONTEVEDRA
É público, notorio
e socialmente recoñecido que Trisquel é un clube que se precia,
entre os propios e os alleos, por ter nas súas filas cracks do BTT,
en calidade e cantidade. Iso é así. Nembargantes, para esta ruta
celebrada na capital pontevedresa, as circunstancias (concretamente a
pandemia de carreterismo que invade o noso clube) fixeron que este
que escribe rematase asistindo como único representante dos
‘verdi-negros’. Un único trisquel entre máis de mil
participantes; telita coa responsabilidade que me viña enriba…
habería que facerse notar, senón na ruta sí nas cañas que
prometían ó final os amigos do CC Farto de Pontevedra, que eran os
que levaban o tinglado.
Din que se algo
funciona, mellor non cambialo, e viceversa. Eu ainda tiña fresco na
memoria e nas pernas o recordo da ruta do Lacón en Cuntis, onde por
mor de ir pisando a fondo dende a saída, por pouco o tío do Mazo me
manda directo ós obituarios dos xornais locais. Así que desta houbo
que calibrar mellor as forzas. Hai que ir vendo como van as patas,
pois achéganse as rutas nas que toca mollarlle a ourella ó Moroko
(y lo sabes!) e saldar vellas contas.
Pero deixemos as
vellas glorias e vaiamos ó miolo da ruta. Trala lectura dun
comunicado da plataforma Todos Somos Diego, deuse a saída e alá nos
lanzamos todos coma tolos camiño do monte Castiñeiras, o punto máis
elevado desta ruta. Despois dun ruteo polas rúas da capital do
Lérez, e ainda no grupo de cabeza que ía embalado polas pistas
forestais, chegaron as primeiras ramplas nas que tocou apretalo cú.
Alí, rodeado de miuras, decidín ‘baixar unha marcha’ e ir ó
meu ritmo. Non tardei en facer piña cun vello coñecido do Corbelo e
entre os dous fomos avanzando posicións a moi bo ritmo e recollendo
os cadáveres que deixaban os animais que rodaban en cabeza.
No que toca ó
perfil da ruta hai que dicir que dende un primeiro momento se
advertiu que o percorrido era o mesmo do ano anterior, pero
invertido, o cal determinou que a ruta gañase beleza e dureza por
enteiros. Ruta con moitos tramos rodadores só interrumpidos por
algunha subida técnica e moi rota na que moitos optaban por botar pé
a terra. Nunha desas ramplas, especialemente dura, este que escribe
ía meditando se facer o propio ata que se sentíu unha voz por
detrás: “Baixa da bici, ‘matao’!”. Sobra dicir que, ainda
que a costa de deixarme os xemelgos, acabei subindo por c…óns.
Moralexa: antes de chamarlle ‘matao’ a un biker, mira o maillot e
asegúrate que non sexa un trisquel.
Outro dos tramos
dignos de mención foi un ‘single track’ tan técnico como
espectacular, con constantes subidas e baixadas nos que o máis
mínimo erro ou despiste podía mandarte de cabeza ó río e no que a
bo seguro algún manillar dalgunha 29 deu algún que outro susto.
De ahí ó final,
despois de coroar o Castiñeiras, moito terreo rodador por paraxes
espectaculares, por intres acompañados da néboa, moi bo ritmo e
unha secuencia de descensos por unhas trialeras de escándalo que
fixeron as delicias do milleiro de bikers que tomaron a saída, nas
que a bicicleta parecía entrar en éxtase do gusto que daba
deslizala por aquelas ladeiras tan traballadas. Algo que sorprendía,
ademáis, era a cantidade de xente que se achegou a tódolos puntos
do trazado e que non dubidaban un segundo en animar a todos os
bikers.
Ruta rematada nalgo
máis de dúas horas, acabando adiante, con boas sensacións no
persoal (Moroko, tiembla!), e, o mellor de todo, final cunha festaza
no medio de pinchos e cañas a fartar, música e moitas risas entre
os compañeiros comentando os pormenores. Ruta sobresaínte, moi
digna de repetir.
Crónica: Luís Martínez.
Ningún comentario:
Publicar un comentario