CARRACEDO – PONTE DE LIMA. Crónica dunha trisquelada.

Teño que recoñecelo. Mólame o Camiño de Santiago. Algo que ó sollos de moitos é unha simple senda para pasear ou un lugar onde atopar trisqueles entrenando (verdade, Marcos?), para min acada un significado especial. Por unha cuestión de proximidade xeográfica, sendo oriundo caldense, eu ese apego especial llo teño á vertente portuguesa do Camiño. Ten un ‘algo’ que engancha, e non me refiro ás tabernas e furanchos que hai desperdigados por él. É ‘algo’ máis que iso. E ese ‘algo’ chega a facer que te levantes espléndido un día e te preguntes a ti mesmo, “E todo seguido, a onde se podería chegar dunha tirada?”. É entón cando tiras de Google Maps e alí perdido no medio de terras lusas les: Ponte de Lima. Daslle á opción de Medidor de distancia e... ufff... baixón. Pero claro, ‘a cabesa non para’, acábaste encendendo e unhas horas despois, cando te das de conta, xa estás enriba da bike rodando en pleno Camiño portugués, ata os topes de barritas, geles, cámaras, linterna, etc. Nunca se sabe.

Por suposto, do Trisquel, como vén sendo tradición últimamente cando falas de BTT, non compareceu ninguén polo que tocou emprender a aventura en solitario.

Carracedo – Ponte de Lima - Carracedo. E entre medias Caldas, Barro, Pontevedra, Arcade, Redondela, Mos, O Porriño, Tui, Valença do Minho, Fontoura, Sao Bento, Rubiaes e Arcozelo. Esa foi a miña particular fazaña de 245 km. Pero unha historia así sen as anédotas do traxecto non sería nada...

Podería contar cómo me sorprendeu (para ben) o tramo portugués do Camiño de Santiago. Bastante coidado, ata en recantos perdidos no medio do monte, con moito tramo de ‘pavé’, tramos de subida bastante duros e baixadas de vértigo. Ben sinalizado en xeral, coas míticas frechas azuis que nalgún lugar está medio emborronada e xenera dúbidas que se solventan de xeito doado “lendo” ó revés as frechas amarelas que sinalan a dirección a Santiago.

Podería contar a anécdota multicultural de cómo, despois de rodar un bo tramo xuntos, un grupo de bikers húngaros en bicicletas alemanas e un biker galego nunha bicicleta francesa (un servidor) lle facían as beiras a unhas italianas en plenas terras portuguesas. O tema pintaba tan ben que, invadido polo espíritu do Moroko se me escapou un “¡¡Vamos equipo, está feito!!”. ¿Que cómo rematou a cousa? Pois remítome ó episodio bíblico da torre de Babel...

Podería contar o tremendamente humildes e xenerosos que son a xente das aldeas do país veciño, xente que non dubida en convidar a comer e axudar ó peregrino, e tamén a animalo con forza; o mellor exemplo, un señor octoxenario de preto de Rubiaes sentado nun banco no medio dunha durísima rampla o cal, ó pasar xunto a él, e erguéndose con ímpetu, me pegou un berro de “¡¡Vámos rapás!!” que por pouco me rebenta o tímpano e que me deixou cun pitido no oído dereito un bo anaco. ¡Nin tanto nin tan pouco!

Tamén podería relatar cómo, xa de regreso, coincidín cun grupo de cinco portugueses de Porto (o de Portugal, non o de Pontecesures) que ían facendo o Camiño de Santiago rodando a bo ritmo e que non dubidaron en integrarme no grupo. Tremenda sensación de ir apretando, plenamente integrado nun grupo de descoñecidos e colaborando no seu cometido de alcanzar terras santiaguesas, xesto que agradeceron mentres se quedaban co nome do clube. Igual este ano hai solicitudes para facerse socio provintes do extranxeiro...

Podería contar cómo de respectuosos son os conductores portugueses cos ciclistas, máis aló das lendas urbanas existentes sobre eles. Sobre todo cando en Tui, despois de pasar media xornada sen incidencias en Portugal e indo acompañado duns bikers lusos, un conductor nos adianta de xeito perigoso e nos despide cun corte de manga. Quizáis a única “mancha” nunha xornada impecable.

Podería relatar a tremenda alegría que me supuxo chegar a Ponte de Lima e tomarlle unha birra nunha vila tan espectacularmente bonita. Sobre todo porque xusto antes de alcanzar a citada vila, dábame oficialmente por perdido dado que o camiño presentábase especialmente angosto e pouco limpo nunha zona que discurría por un regato seco. Nada máis lonxe da realidade, cando o camiño máis se cerraba de maleza irrompeu diante de min, como a quen se lle aparece a Virxe, Ponte de Lima.

Podería contar centos de anécdotas, pero só se me ocorren dúas cousas: a primeira, ruta totalmente recomendable; a segunda, ¡cómo mola o Camiño de Santiago!

Crónica: Luís Martínez.