III RUTA PEDRA DA CRUZ. As palabras lévaas o vento.

III RUTA PEDRA DA CRUZ. As palabras lévaas o vento.

Chegou o 27 de abril e, como cada finais dese mes, chegou a Ruta da Pedra da Cruz que vai xa pola súa terceira edición e que, polo que se vai vendo ó paso de cada unha en organización e participación, non será a derradeira. Na deste ano foron á beira de 450 os valentes que se achegaron ata a parroquia de Arcos da Condesa en Caldas de Reis para tomar parte nesta BTT organizada polos amigos da Peña Ciclista Umia e os Escornabikes. E, como non podía ser menos, unha ampla delegación de Trisqueles presentouse no lugar: Agustín, Andrés, Moroko, Diego, David, Javi Novo, Pablo e este que está ó teclado na procura de contar o que alí tivo lugar da mellor forma posible.

A peculiaridade desta ruta residía no feito de que se presentaba a unha semana da mítica ruta dos 101 Peregrinos, que estaba en boca de moitos dos alí presentes e, sobre todo, de aqueles valentes que, coma Moroko, Diego ou Agustín, tiñan pensado presentarse en Ponferrada unha semana despois. A pesar diso, Agustín e Diego chegaron con todo o arsenal, en físico e bikes, listos para poñer toda a carne no asador. Namentres, Moroko, con medio cerebro en terras ponferradinas, dábase as de conservón nas intencións (“qué va, non podo apretar; para semana teño os 101”) e cauteloso no material, pois optou por presentarse coa súa montura ríxida secundaria, deixando a Occam dos seus amores lista para os 101 entre algodóns, seguramente nunha cámara blindada doméstica a unha temperatura, presión e humidade estables, xusto ó lado a ese rodillo non ten para eses entrenos intersemanales que non fai; porque, lembremos, no Trisquel ninguén entrena. Polo demáis, solventados os problemas iniciais de Javi Novo co sillín (apareceu con él nunha man e a bike na outra coma o que acaba de montar a bike a pezas) e os de Andrés na roda dianteira, fómonos espallando polo grupo de saída tinguindo de verde o pelotón de bikers.

Unha vez dada a saída baixo un ceo gris pero con temperatura idónea para o mountain bike, mentres o resto de trisqueles buscaban o seu sitio nas ateigadas pistas das aldeas de Caldas, Andrés máis eu fomos avanzando posicións rápidamente. O numeroso dos participantes provocou, case de xeito irremediable, que pronto nos perderamos de vista o que nos conduciu a unha abnegada ruta individual. Unhas poucas máis pistas entre as casas entre o asombro duns veciños, os ánimos exaltados doutros, como hooligans, con berros desgañitados de significado incomprensible. Nada mellor para acender os ánimos do personal.

Foi así como afrontamos as primeiras costas, ainda entre as casas e algún veciño que apuraba ós bikers, vara levantada mediante, antes de adentrarnos no monte. Feito isto, para desesperación de moitos, o terreo seguía empinando para arriba. Avanzando de biker en biker e saudando a coñecidos que, coma min ían pelexándose cos pedais, fomos deixando atrás os primeiros quilómetros para dar a unha longa baixada só interrumpida por algún pao (un de moitos) que, repentinamente e sen maiores consecuencias se me atravesou no cambio. Cruzamos unha ponte e o percorrido levounos a unha pequena pero ben preparada trialera que fixo as primeiras delicias dos participantes. E volta a subir.

Dirixímonos de novo cara a ponte antes mencionada para seguir o noso camiño, sorprendentemente, cruzármonos na trazada dos que ainda baixaban. Ainda que con todas as advertencias e prevencións adoptadas… punto a mellorar para vindeiras edicións. E a seguir subindo. O anunciado trazado rompepernas estaba a cumprir con creces, agora cunha subida sen exceso de pendente pero cunha constancia que esgotaba o alento de propios e alleos. Os veciños que por alí se atopaban azuzaban nos bikers como se lles fose a vida nelo, ó tempo que ofrecían avituallamentos líquidos alternativos de caña ou viño.

E xusto nun dos momentos de maior sufrimento, ascendendo por unha rampla das máis duras do trazado, nun momento de esforzo descomunal pero no que daba aguantado o pedaleo, un escalofrío percorreu ata o máis recóndito do sistema nervioso ó sentir por detrás unha voz rasgada que me resultaba familiar: “¡Vamos Luis, que temos equipo!”. Moroko. O que non podía forzar. O que viña reservando. O que só viña a desfrutar da ruta. O que se gardaba para o 101. O mesmiño. Non tardou en alcanzarme e sobrepasarme: “Sígueme que así imos ben”. Palabras ocas, valeiras, misericordiosas en apariencia pero que eran unha perfecta estocada moral para min e para os que rodaban comigo. Lenta pero inexorablemente iamos vendo como os metros que nos ía collendo se incrementaban ó tempo que a súa longa figura trisqueliana verdinegra, cun pedaleo constante, ía minguando no noso horizonte ata desaparecer; como seguramente xa fixera cos outros trisqueles, tamén víctimas da súa falsaria e prostituída dialéctica reservona. A pesares do momento de afundimento psicolóxico ó que viña de ser condeado, a partir do segundo avituallamento as sensacións foron mellorando. Ata cheguei a ver na distancia a silueta de Moroko a quen valdíamente tentei advertir da miña presencia. Foi só un espellismo: o meu colega do Trisquel deu en fulminarme cunha lonxana mirada esfumándose da miña vista un par de segundos despois. E volta á crúa e solitaria realidade. Aínda quedaba moito que pedalear e sufrir.

A partires de ahí chegamos a unha zona de rodaxe por pistas anchas de monte e unha zona asfaltada que nos levou a unha zona de baixada que transcorría por unhas magníficas trialeras nas que a bike se movía gustosamente, con puntuais saltos, ladeiras e escalóns que provocaron algunha que outra caída. Nada grave e soamente consecuencia da velocidade que a excelente preparación das trialeras permitía imprimirlle á bike. Unha última subida (nova respecto á edición anterior), indiscutiblemente destinada a destrozar as xa extenuadas pernas dos participantes que optaran pola ruta longa; despois, unha baixadiña un pouco de rodaxe e chegada a meta.

Unha meta na que xa se atopaba Moroko quen, situado nun punto elevado simbolizando a altura á que estivera a súa actuación, aplaudía friamente e animaba a chegada dos demáis trisqueles e amigos para darlle un punto de dignidade á entrada destes, sobre todo para este que escribe que pode dicirse que corría “na casa”. Unha vez que a delegación do Trisquel se completou, todos coincidimos na magnífica valoración da ruta.

Neste clube disfrutamos coma ninguén do mountain bike e en cada ruta sempre aprendemos algo novo. A III Ruta Pedra da Cruz déixanos unha moralexa: “As palabras lévaas o vento”, pero tamén unha conclusión, tamén de cariz refraneiro: “A vinganza é un prato que se serve frío”. Con máis razón cando dos trisqueles se trata. Sei ben, Moroko, que non me tomarás a mal estas palabras pero os demáis xa temos cita establecida para perpetrala nosa vinganza: IV Ruta Pedra da Cruz. Queda dito. Palabra de Trisquel.

Crónica: Luís Martínez.