A ALARGARDA SOMBRA NOS 101.

Para comezar... unha pregunta: merece a pena semellante sufrimento?
Unha resposta... para continuar: por suposto... e máis logo rematar un desafío desta envergadura.

Así pois, o que aquí vou relatar é a miña experiencia máis que nunca persoal dos 101 Peregrinos de Ponferrada e da loita man a man, unidos en pos da superación, miña e da miña bici contra a calor, os puertacos, os "repechitos" e sobre todo, contra os kilómetros... exactamente contra 106 kilómetros. 

Ponferrada, sábado 4 de maio.

Dúas recomendacións, ou mellor dito dous consellos foron os que me dou o Moroko nas horas previas: non facía falta levar alimento propio pois había avituallamentos de sobra e que intentara sair cos de diante. Fíxenlle caso no primeiro e ignoreino no segundo. Como dicía aquel, "craso error". De momento, estimado lector, deixoo ahí.

Así pois, moi preto da pancarta que marcaba a saída e en compaña de Agus, Diego, Moroko e Uzal, pois para algo entramos ás 8:45, preparábame para iniciar a miña peregrinaxe centenaria, tranquilo, relaxado e agrupado cos outros catro trisqueles. Neste momento o presi Uzal "invítame" a que me probe, a que intente ir ao meu ritmo. No vexo claro. 
As rúas de Ponferrada convertironse unha vez dada a saída oficial nun circuito de velocidade no que a xente intentaba tirar para adiante e coller unha boa posición. Menos mal que ía o coche da organización diante abrindo carreira... 

                    

Eu, ao meu. Desoindo ao Moroko que seguía intentando xa ca carreira comezada arengarme para que tirara para adiante.
O meu obxetivo era claro: rematar o mellor físicamente posible e disfrutar dun día de bici distinto, polo que o meu ritmo tería que ser unha marcheta, nin lenta nin rápida, pero constante ao paso dos kilómetros.

Pero debido ás "presións" do presi e do Moroko, que seguía ca teima de que tirara, decido ir en busca da aventura en solitario. A partir de aquí, na soedade do camiño, a cada pedalada que daba, a cada kilómetro que pasaba, na mente un nome: Iván. Que diferente serían os 101 kms con el ao meu lado. Definitivamente, a sombra de Iván é moi alargada. Pero tranquilo amigo, para o ano intentarémolo de novo e esa vez si que estarás ti, seguro. Iso si, a ver se o Moroko non está en plan "amarrategui" e se decide a probar el tamén... (toma puñalada...je je).

Antes de comezar, aclarar que non me vou a parar a dicir por que pobos pasamos pois se vos son sincero, non me lembro de case que ningún.

Os primeiros kilómetros discorren polo Camiño de Inverno en dirección Santiago e xa ao pouco aparecen unhas durísimas rampas, na que comezo a pensar que tal vez o Moroko tivera razón en iso de tirar para adiante. No momento que alguén botaba o pé a terra, obligatoriamente o tiña q facer eu, pois unha vez que parabas, imposible arrancar.

A palabra tregua non existe e o ritmo por parte da xente é altísimo, considero eu, para o pouco que levamos e o moito que queda. 
Aos 20 kms, un ou uns "simpáticos" cambiaron unha sinalización polo que regalámoslle ás pernas unha subida extra considerable.

Ao pouco, sempre en subida durante mais ou menos 10 kilometros, transitamos polo poboación de Las Medulas e de ahí descendemos por un camiño moi Trisquel para logo de pasar por Puente de Domingo Flórez, onde hai moitísima xente animando, comezar unha impresionante, longa e selectiva subida ata un lugar chamado San Pedro de algo... perdoade que non me lembre. 

Comezo a pensar que o de non levar comida quizais non foi boa idea, pois ao meu entender os avituallamentos foi o único pero que se lle pode por á organización. Barritas, uns trozos de plátano, naranxas, agua e aquarius... eu non vin nada máis. Ah, un pequenos bocatas de xamón... que co calor que facía, a verdade que non se prestaba moito. Entenderedes que me lembrara do Moroko e do seu consello... 

O descenso a este primeiro alto, simplemente unha "burrada". Vaia desnivel e vaia tramo no que moitos comprobaron o duro que o chan do Bierzo. Pero como o disfrutéi...

Despois afrontamos unha subida estilo a primeira parte da Cabana (para entendernos). Pista suave cun desnivel fácil ainda que longa, iso si.
Logo de coronar pensas que agora toca descanso, toca llanear. Efectivamente non me equivoco e chegamos logo dun descenso por pista ata unha aldeiña na que aproveito para avituallar. 
Pouco dura a alegría..
Saindo deste lugar, un fotógrafo dame ánimos cunha frase lapidaria: "-Vamos chaval, te viene una subida de 12 kilómetros"-. Que lle costaba estar calado... 

Automáticamente marcheta tranquila ca que vou rebasando xente, pois parece evidente que as alegrías do principio a algúns comezan a pasarlle factura. Repetiase o mesmo ritual que na anterior subida: comeza o porto e automáticamente pasanme corredores e fan distancia. Ao pouco observas que indo un ao mesmo ritmo, a distancia non se amplía, ao pouco vai disminuindo ata que o alcanzas e o pasas, non pensar mal... como un avión. 

Regular e saber dosificar creo que neste tipo de probas é o máis importante, pois unha "exhibición" fora de lugar estala pagando durante toda a carreira. Solo, sen ninguén preto ás miñas costas chego ao alto onde impresiona mirar para abaixo e ver unha auténtica columna de bikers. Vaia vistas... vaia paisaxes... simplemente impresionante.
Xa me advirtira un rapaz da zona que logo das Medulas viña un descenso espectacular e perigoso e logo de repente unhas trialeras brutales para arriba. Acordeime de Tino e de Maga e das súas trialeras dos sábados de tarde. 

Os últimos 20 kilómetros son un continuo sube e baixa con algún "repechito" (como se refiriu un oriundo do lugar a unhas rampas do 18%) e con algunha baixada super pronunciada. O peor neste punto, os calambres. A 30 grados, co sol caendo a plomo, mal alimentado e deshidratado, os calambres e tiróns varios nas pernas foron os meus acompañantes de aquí ata a línea de meta. 

Descoñecía realmente a miña posición ata que un rapaza, moi de bo ver engadirei, dime que a miña posición é 32. Foi un plus extra, unha motivación pois pensaba que diante miña irían 100 ciclistas. A partir de entón, os últimos 15 kilómetros foron un sprint continuado para ver se polo menos entraba entre os 30 primeiros.

Moita xente se queixou da dureza e das rampas brutales destes últimos kilómetros. Ao final, de 27. Para como planteei de inicio esta proba, para ir solo toda a ruta, non me podo queixar en absoluto.

Ao final 6 horas e 30 minutos disfrutando do Bierzo e das xuntas xentes, das súas paisaxes , dun recorrido espectacular e de moitos bikers amigos, dende Simal a Toribio e o grupo dos Ultreia pasando polo incombustible Diego Trevinca, por Fran Valiñas, co que tiven o gusto de rodar uns kms e ao que non coñecía personalmente, e con un rapaz de 16 anos, veciño da zona e que por idade non deixaban participar que me fixo de sherpa e de gps.

Xa me tarda a seguinte. Seguro que nos volvemos a ver pois ir vou ir seguro.

CRÓNICA: GULLI.