Á mañá do día seguinte á ruta do Camiño do Norte dende Abadín, cando o que máis e o que menos se foi levantando e observou o estupendo día que facía, non puido, como diría o Moroko, máis que "xuramentar".
Día de inverno frío e soleado, sobre todo soleado... todo o contrario que vintecatro horas antes... visión esta do astro sol que orixinou que dende Catoira a Dodro pasando por Valga e por Cesures, e dende O Rial ata á rúa Carlés pasando pola Estación e pola rúa Diputación, se foran escoitando paulatinamente ao longo da mañá xuramentos, maldicións e mecagoen... que a xente que os escoitaba pensaba a fin do mundo estaba próxima...
O recoñezo, eu fun un deles...
Pero a medida que foi pasando o día dinme conta, ou creo que me din conta de que para que unha ruta alcance a xenialidade ten que estar rodeada dunha grande épica, e esa, queridos compañeiros de bicicleta, soamente se alcanza cando se fai en complicadas condicións ou en medio de grandes adversidades.
Por eso, o Camiño do Norte dende Abadín, sen pinchazos, sen cambios avariados, sen bicis sen frenos, sen kms e kms de lameiras, sen noite e sen chuvia e frío, sobre todo sen chuvia e frío nunca, pero que nunca sería unha ruta que co tempo, se convertirá nun referente do que falar e sobre todo, presumir...
O tempo...
Continuará.......................
CRÓNICA: Gulli.
Segunda parte da crónica xa Gulli que a cousa promete!!!
ResponderEliminar